my story 

Ik ben zoals al denk ik weet een persoon met dysfasie. Met dit verhaal wil ik mensen helpen die ook dysfasie hebben. Ik werd geboren zoals ieder kind de eerst 6 jaar van mijn leken normaal te zijn. Tot ik op mijn 6 jaar werd gediagnosticeerd met dysfasie en ook met dyslexie. Ik merkte het wel toen naar 1ste leerjaar ging (6-7) dat ik wat moeilijk had in de klas. Maar Voor mijn voelde het niet al als dysfasie voor mij voelde dat ik iemand anders was en anders dacht ik wist ook altijd dat ik anders was en dat is oké. Ik besteedde er niet veel tijd aan ik merkte wel dat ik altijd de zwakke leerling was. Ik had ook niet veel vrienden maar ik zat ook een beetje in mijn eigen wereld mijn eigen fantasiewereld. En ik werd ook beetje gepest maar dat deed me niets. Het was ook moeilijk voor mezelf opgekomen. Maar verder waren er ook niet veel problemen. Maar toen ging ik naar het middelbaar daar is een van mijn ergste periode geweest. Toen ik naar het middelbaar ging was het zo druk. Want in lager zat ik met ongeveer 200 leerlingen en nu 600 en het was meteen ook naar een grootte stad. Ik kon niet tegen die vuile lucht en het was zo druk en als je niet stevig op de grond stond was direct omvergeduwd. En ik zij bijna niets maar voelde me wel nog zelfverzekerd ik wist ook toen ook nog niet hoe je je moest opkomen voor mezelf. Ik Droeg flou kledij en iedereen droeg zo zwarte kledij kleurloze kledij en was van iedereen zo basic. En toen mezelf wel wat onzeker iedereen zaten we nog allemaal samen dus en ik had wat vrienden denk ik.  En toen wel wat uitgelachen maar toen ik het tegen een leerkracht zij stopte hij er mee toen. En op einde van het tweede middelbaar was iedereen in groepjes. Maar ik had niet echt vrienden maar ik wilde niet zien ik was blinde en toen ik het besefte dat geen vrienden had. Ik was ook zo depressief   maar als dysfasie persoon kon ik het niet uitleggen. Ik voelde zo slecht maar ik accepteerde het en dacht ik vind nog beste vrienden en voelde me weer goed. En ging gewoon door met mijn leven maar toen ging ik naar het derde middelbare. Toen had ik weer zo depressief gevoel had en wist waarom ik had nog niet echt een stijl en was niet zo zelfverzekerd het moeilijk om mezelf te vinden er was ook veel druk van de maatschap en school en ouders, iedereen. Ik voelde me heelde deppresief ook een had laag zelfbeeld en dacht tijd slecht en huilde zomaar zonder reden. Ik Vertelde het aan niemand en werd meer en meer depressief want ik was nooit depressief geweest.  En vond dat mensen te veel praten. En ik net als een standbeeld zijn niet veel en soms helemaal niets. Zat ook met zelfmoordgedachten. In begin was mijn depressie nog niet zo erg maar dit bouwde zich wat op en ik voelde mijn slechter en slechter. Toen ging over depressie in de godsdienstles   en toen ik wist wat ik had. Maar ik zij niets over dit aan iemand en ik begon mij dysfasie meer en meer te haten voelde blok aan been.  En ik was jaloers op iedereen want iedereen die ik kende had het niet.  En als ik over vertelde wist niemand wat het was. En was nog harde denk ik en ergste was nog dat moet veranderen van richting maar het was het beste achteraf. En toen zij bijna niets en kropte het allemaal niet toen dacht wat beter ging was toch verslechte het weet. En toen zij dat naar een   wou psychologie en ook mocht .ging al veel beter  maar natuurlijk depressie  niet direct over . Het was een lange weg van vallen opstaan maar gelukkig kan ik weer lachen en geniete ook veel geleerd bijvoorbeeld dat  dysfasie heeft gemaakt hoe ik ben met eigenschappen en die anders niet zou gehad hebben zoals ben ik accepteer hoe ik ben . bijvoorbeeld ik ben creatief en  heb een speciaal kijk op de wereld .Ik heb een fotografisch geheugen  en dat zou niet hebben als ik  geen dysfasie heb .Je moet het zien als een cadeau  en die depressief  heeft me sterker dat ooit gemaakt  .Neem alles op jouw tempo en don't care wat andere mensen denken hoe moeilijk ik dat ook is en ander mensen dit verhaal horen als hulp nodig kan je me contacteren  of  gewoon aan iemand zeggen .